Η Πεντάμορφη και το Τέρας (αλλιώς)

Είναι γνωστό ότι όλα τα παραμύθια και οι ταινίες της Disney κρύβουν ηθικά διδάγματα τα οποία δίνονται έμμεσα στα παιδιά. Μία από τις αγαπημένες παιδικές ιστορίες ήταν και θα είναι η Πεντάμορφη και το Τέρας. 

Μερικές φορές ανακαλύπτοντας το βαθύτερο νόημα μιας ιστορίας, αλλάζουμε και τον τρόπο με τον οποίο βλέπουμε γενικότερα τον κόσμο.

Όλοι θυμόμαστε να νιώθουμε μία απέχθεια προς το πρόσωπο του Γκαστόν. Αν το σκεφτούμε καλύτερα, το πιο τρομακτικό δεν είναι ότι ο Γκαστόν υπήρξε ως χαρακτήρας, αλλά το ότι ήταν αγαπητός απ’την ίδια την κοινωνία.  

• Η συνήθεια των ανθρώπων να αποκλείουν από μία κοινότητα κάποιον ο οποίος είναι απλά διαφορετικός, όπως το Τέρας , αποδεικνύει πόσο ρηχός και επιφανειακός ήταν, είναι και θα είναι ο κόσμος. Πέρα από τον τρόμο όμως, που προκαλούσε το Τέρας λόγω της εξωτερικής του εμφάνισης, η κοινωνία απομάκρυνε και την  την Μπελ, καθώς  οι κάτοικοι του χωριού την περιφρονούσαν για την βιβλιοφιλία και την εξυπνάδα της, η οποία ερχόταν σε αντιπαράθεση με την γυναικεία της φύση σύμφωνα με τα πρότυπα της εποχής.

Και ο πατέρας της Μπελ όμως, δεν ξέφυγε από την ανθρώπινη περιφρόνηση και κλείστηκε σε ψυχιατρική κλινική καθώς ήταν λίγο εκκεντρικός και διέθετε “τρελές” ιδέες.

Όλος ο θυμός που νιώθει στην αρχή το Τέρας εξαιτίας της περιθωριοποιήσης και την καταφρόνησης χάνεται, μόλις η Μπελ φεύγει και όλο το χωριό έρχεται να τον αντιμετωπίσει. Δε νιώθει πια θυμό, ούτε φόβο, μόνο θλίψη και κούραση, καθώς δεν έχει πια τίποτα να χάσει και είναι έτοιμος να τα παρατήσει. Όταν όμως βλέπει την Μπελ να επιστρέφει βρίσκει λόγο να σηκωθεί και να προχωρήσει.
Όταν όλος ο κόσμος σε παρουσιάζει ως τέρας, παύεις και εσύ ο ίδιος να πιστεύεις στον εαυτό σου.

Το μήνυμα είναι ξεκάθαρο. Ο Γκαστόν αντανακλά το πρότυπο του νταή, ο οποίος χάρη στα αψεγάδιαστα εξωτερικά χαρακτηριστικά του επιβραβεύεται και λατρεύεται από την κοινωνία, καθώς η ίδια έχει αναθρέψει ολόκληρες γενιές πιστεύοντας ότι η διαφορετικότητα δεν ανήκει στον κόσμο μας και πρέπει να εξαλειφθεί. Εν αντιθέσει, ο εκφοβισμός και η περιθωριόποιηση των διαφορετικών αυτών ανθρώπων θεωρείται αποδεκτή. 

Η ιστορία αυτή αποδεικνύει ότι αυτός ο τρόπος σκέψης είναι λάθος και ότι υπάρχει κάτι πολύ πιο σημαντικό και βαθύ από το τυπικό ρητό “να είσαι πάντα ο εαυτός σου“. Βρίσκουν παρηγοριά ο ένας στον άλλον αφού τους έχει απορρίψει η κοινωνία, είναι ο εαυτός τους και δε τους αγγίζει πια καμία αρνητική άποψη των υπολοίπων.