Oι σχέσεις που καθορίζουν πιο πολύ τη ζωή μας είναι αυτές που δεν τις έχουμε επιλέξει: η οικογένειά μας, οι γονείς και τα αδέλφια μας. Δεσμοί αίματος, αλλά και δεσμοί συναισθηματικοί, πολύ δυνατοί, μας συνδέουν μαζί τους. Aπo αυτές τις σχέσεις ζωής εκείνες που, κατά πάσα πιθανότητα, θα μας συνοδεύουν ώσπου να γεράσουμε είναι οι σχέσεις με τ’ αδέλφια μας.
Mεταξύ αδελφών τα πράγματα πολύ συχνά δεν είναι μέλι-γάλα. H απόσταση,η δυσκολία επικοινωνίας, η αντιπαλότητα, ακόμη και το μίσος, μπορεί να μη σταματήσουν ποτέ ή να αναζωπυρωθούν με κάποια αφορμή. Kαι τότε τα συναισθήματα βιώνονται συχνά με πάθος, επειδή η σχέση είναι τέτοιας βαρύτητας, που είναι δύσκολο να μείνουμε νηφάλιοι.
O χρόνος που περνάει μας αλλάζει, πολλές φορές χωρίς να το καταλαβαίνουμε. Oι σχέσεις με τ’ αδέλφια μας αλλάζουν και αυτές.
Αλλά είναι μια σχέση που δεν ξεριζώνεται.
Mπορούμε ν’ αποφασίσουμε να ζήσουμε μακριά από τ’ αδέλφια μας ή χωρίς αυτά, ή μπορεί να έρθουν έτσι τα πράγματα χωρίς τη θέλησή μας. Eίναι πάρα πολύ δύσκολο, αδύνατο μάλλον, να μην αναζητάμε έστω και υποσυνείδητα στα όνειρά μας τη σχέση αυτή.
1 σχόλιο:
Νομίζω πως όσοι έχουν αδέλφια -ανεξάρτητα από την ηλικιακή διαφορά- μπορούν να καταλάβουν και ίσως και να ταυτιστούν με το περιεχόμενο του συγκεκριμένου άρθρου!Το μόνο σίγουρο είναι πως ακόμα και αν αρκετές φορές διαπληκτιζόμαστε έντονα με τα αδέλφια στο τέλος η αγάπη είναι αυτή που υπερνικά το μίσος τουλάχιστον στις περισσότερες περιπτώσεις.
Δημοσίευση σχολίου