Όταν καθαρίζουμε ή κόβουμε ένα κρεμμύδι, στην ουσία "σπάζουμε" κάποια κύτταρά του και για να το πούμε έτσι απλά, απελευθερώνονται διάφορες ουσίες οι οποίες αν και ήταν αποθηκευμένες χωριστά, πλέον με το σπάσιμο και την απελευθέρωσή τους, ενώθηκαν.
Κατά την ένωση όμως δύο συγκεκριμένων τέτοιων ουσιών, παράγεται κάποιο αέριο.
Με το που δημιουργείται αυτό το αέριο, πηγαίνει προς τα επάνω και πέραν του ότι κολλάει στα χέρια μας κατά την αποχώρηση, έρχεται σε επαφή και με τα μάτια μας...
Τώρα, τα μάτια μας όσο στεγνά και να είναι, είναι πάντα λίγο υγρά και φυσικά όπως γνωρίζουμε, είναι αρκετά ευαίσθητα.
Οπότε όταν αυτό το αέριο -το αποτέλεσμα της ένωσης- φύγει από το κρεμμύδι και έρθει σε επαφή με το υγρό - το "νερό" των ματιών μας, τότε γίνεται ακόμα μία ένωση και σχηματίζεται ένα οξύ το οποίο ερεθίζει τα μάτια μας!
Έτσι λοιπόν τα μάτια δακρύζουν για να διώξουν αυτό το οξύ και όσο περισσότερο μένουμε εκτεθειμένοι, τόσο περισσότερο δακρύζουμε για να διώξουμε όλο το οξύ από πάνω τους!
1 σχόλιο:
Θα δακρύζω γνωρίζοντας πια το λόγο, Αλεξία!!!
Δημοσίευση σχολίου